دستور موقت

دستور موقت یا دادرسی فوری، از جمله اقدامات تأمینی است که نقش ویژه‌ای را پیش از طرح دعوا یا پس از طرح آن یا در جریان طرح دعوای اصلی خواهان، ایفا می‌کند. دستور موقت امکانی است که در بیشتر موارد، ذی‌نفع یا وکیل وی تمایل دارند آن را به کار گیرند و دادگاه قانونا زمانی می‌تواند دستور موقت صادر کند که رسیدگی به آن امر فوریت داشته باشد؛ به این شکل که هرگاه چندروز یا حتی چندساعت تأخیر در رسیدگی، سبب ورود خسارت به یکی از اصحاب دعوا شود، می‌توان آن را از موارد دادرسی فوری به شمار آورد.
این نهاد ویژه که به طور دقیق در قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور مدنی مصوب سال 1378 بدان اشاره شده و مقرراتی برای آن وضع شده است از ابزار مهم و سرنوشت ساز رسیدگی به پرونده های قضایی است که به درخواست اصحاب دعوا و تشخیص وارد بودن آن توسط قاضی دادگاه، منجر به صدور دستور موقت می شود.
نگارنده که در حوزه آیین دادرسی مدنی تألیفات ارزشمند و در خور توجهی داشته است این بار به سراغ این نهاد خاص و ویژه و دارای اهیمت بالا رفته است و به شکلی پژوهشی در حقوق ایران بدان پرداخته است و همچنین در مقام تطبیق نیز اشاراتی در سراسر کتاب آورده است.

کتاب در دو بخش کلی با زیر عنوان های به شرح زیر به تحریر درآمده است:
بخش اول: دستور موقت
1) کلیات
2) شرایط صدور دستور موقت
3) موانع صدور دستور موقت

بخش دوم: موضوع دستور موقت
1) کلیات مربوط به موضوع دستور موقت
2) موضوع درخواست و قرار دستور موقت و ضمانت اجرای آن