عقد حواله

حواله در لغت از ریشه حول و به معنای انتقال دادن می باشد. در اصطلاح حقوقی نیز عقدی است که به موجب آن طلب فردی از ذمّۀ شخص مدیون به ذمه فرد دیگری منتقل می‌شود. مدیون را محیل یا حواله کننده و طلبکار را محتال و شخص ثالثی که حواله را می پذیرد، محال علیه می‌نامند. عقد حواله بین محیل و محتال منعقد ‌شده و با قبول محال علیه (شخص ثالث) تکمیل می‌شود. «حواله محقق نمی‌شود مگر با رضای محتال و قبول محال علیه».
عقد حواله از جمله عقود معین است که قانونگذار در قانون مدنی در تعدادی از مواد برای آن مقرراتی را تصویب نموده است. این عقد از جمله عقودی است که در درس حقوق مدنی 7 در رشته حقوق مقطع کارشناسی مطالعه می شود و این کتاب می تواند منبع مطالعاتی و پژوهشی مناسبی برای دانشجویان و افرادی باشد که با این عقد سر و کار دارند.
قانونگذار در قانون مدنی تنها 10 ماده به این عقد اختصاص داده است که باید اذعان داشت این تعداد ماده برای ترسیم اشکال مختلف و اثار و ویژگی های آین عقد بسیار کم می باشد. نویسنده در این کتاب به تفصیل به عقد حواله، اشکال متصوره آن و ویژگی ها و آثار آن پرداخته است. و در کاری نو و بدیع طرح و اندیشه خود را در قالب اصلاح قانون مدنی در مورد این عقد را در 94 ماده در انتهای کتاب آورده است که مطالعه آن بسیار مفید و راهگشای شناخت ضعف قانونگذار در تصویب مقررات برای این عقد است.