فسخ قرارداد (با نگاهی به رویه قضایی)

فسخ در لغت به معنای نقض، زایل کردن، تباه کردن و شکستن آمده است و به آن انحلال ارادی قرارداد نیز گفته می‌شود. فسخ در اصطلاح حقوقی، عبارت از پایان دادن حقوقی به قرارداد به وسیله یکی از دو طرف قرارداد یا یک شخص ثالث است. عمر قرارداد ممکن است به دلایل مختلفی به سر برسد. یکی از مواردی که موجب پایان روابط قراردادی می‌شود، فسخ قرارداد است که دلایل و عوامل زیادی زمینه‌ ساز آن می‌شود. موارد ایجاد حق فسخ در مواد متعددی از قانون مدنی بیان شده است. با توجه به تعریفی که از فسخ ارائه شد، می‌توان گفت فسخ، انشای یک­طرفۀ انحلال قرارداد و تعهد می‌باشد، و مانند ابراء نوعی ایقاع است، یعنی این­که یک طرف به طور مستقل می‌تواند حق فسخ خود را اعمال نماید، بدون این­که نیازی به رضایت طرف دیگر باشد که به این عمل ایقاع گفته می‌شود.
در کتاب پیش رو نویسنده موضوع پیش گفته را به طور دقیق و موشکافانه مورد بررسی قرار داده و با ذکر رویه قضایی آن را کاربردی تر نموده است. آراء اصراری آراء هیات عمومی دیوان عالی کشور و نظریات صاحبان اندیشه حقوقی به کرات در میان متن و پاورقی ذکر شده است، که خواننده را از مراجعه به دیگر کتاب های مشابه باز می دارد.